Od przedszkola

się zaczęło.

Pierworodny już od początku był zafascynowany robotami stolarskimi wszelkiego rodzaju.
Uwielbiał patrzeć jak jego tata tnie, rżnie i piłuje, wierci i skręca. Zwracał uwagę na wszystko, co było z drewna zrobione.
Do przedszkola trafił jako dwulatek. Mały. Słodki. Rezolutny. Ulubieniec personelu.
Kiedyś tak przychodzę po niego. Odbierany biedaczek był jako ostatni (wyrodna pracująca matka - wspominałam już o tym). Siadam wiec zdyszana w szatni na mini-ławeczce. Kolanami niemal stukam o zęby (mimo, że nogi mam co najmmiej o 20 cm krótsze od wymarzonych). Po chwili dosiada się do mnie pani dyrektor i zachwyca się moją pociechą.  Że niby zdolny, mądry, ciekawski i taki rozgadany. Instynkt samozachowawczy podpowiada mi, że gdzieś tu jest haczyk. Długo nie muszę czekać.
Pani cytuje słowa mojego dziecięcia:

- pjosę pani! My tez mieliśmy w domu taką boazelje. ... ale tata wypiejdojił.

...i zaczyna się głośno śmiać. A moje kolana rozjeżdżają się automatycznie. Siłą woli powstrzymuję się od wsadzenia między nie głowy. Chcę umrzeć! Uśmiecham się tylko niewyraźnie i myślę jak fajnie byłoby czasem być siostrą strusia.
A dostało się... tatusiowi :-/.