Liliowe szczęście

Grzebałam wczoraj sobie na moim twardym dysku (w laptopie oczywiście, bo mój osobisty się w piątek masakrycznie  zawiesił i póki co zresetować go nie idzie), przeglądałam zdjęcia, zapisane w najróżniejszych (niestety!) miejscach... trafiłam na ten oto liliowy kapelusz...  

Uśmiechnęłam się do niego, i odgrzebałam prędziutko na Gotowych   post  z czerwca 2008 roku...

 Kobieta:
Kiedy ma 5 lat: Ogląda się w lustrze i widzi Kopciuszka

Kiedy ma 10 lat: Ogląda się w lustrze i widzi księżniczkę

Kiedy ma 15 lat: Ogląda się w lustrze i widzi obrzydliwą siostrę przyrodnią kopciuszka: “Mamo, przecież tak nie mogę pójść do szkoły!”

Kiedy ma 20 lat: Ogląda się w lustrze i widzi się “za grubą, za chudą, za niską, za wysoką, włosy za bardzo kręcone albo za proste”, ale mimo wszystko wychodzi z domu.

Kiedy ma 30 lat: Ogląda się w lustrze i widzi się “za grubą, za chudą, za niską, za wysoką, włosy za bardzo kręcone albo za proste”, ale uważa, że teraz nie ma czasu, żeby się o to troszczyć i mimo wszystko wychodzi z domu.

Kiedy ma 40 lat: Ogląda się w lustrze i widzi się “za grubą, za chudą, za niską, za wysoką, włosy za bardzo kręcone albo za proste”, ale mówi, ze jest przynajmniej czysta i mimo wszystko wychodzi z domu.

Kiedy ma 50 lat: Ogląda się w lustrze i mówi: “Jestem sobą” i idzie wszędzie.

Kiedy ma 60 lat: Patrzy na siebie i wspomina wszystkich ludzi, którzy już nie mogą na siebie spoglądać w lustrze. Wychodzi z domu i zdobywa świat.

Kiedy ma 70 lat: Patrzy na siebie i widzi mądrość, radość i umiejętności. Wychodzi z domu i cieszy się życiem.

Kiedy ma 80 lat: Nie troszczy się o patrzenie w lustro. Po prostu zakłada liliowy kapelusz i wychodzi z domu, żeby czerpać radość i przyjemność ze świata.

Tak sobie myślę (zdarza się mi, zdarza), że chyba szkoda czekać do 80-tki!  

A więc moje drogie Panie (i Panowie - a co!):

Let's go!