Wolny Ptak, Walenty i czosnek

Stoi na stacji lokomotywa... ciężka ogromna... i tak dalej... 
Po odstawieniu Pierworodnego na ferie wsiadłam więc do składu relacji Żywiec - Katowice i oto bajki ciąg dalszy...

W pierwszym wagonie siedział jegomość bez domu, bez pieniędzy, za to pod wpływem...  WOLNY PTAK o sobie mówił... z uśmiechem... i zajadał bułki, które otrzymał od pasażerów zapijając surowym jajkiem wprost ze skorupki...

W kolejnym ... do przedziału wgramolił się dziadek... z torbą przywiązaną do wózeczka, wielkim wiadrem (po śledziach chyba), wypchaną, porozdzieraną reklamówą... staranował mnie niemal swoimi klamotami "bo przejście musi być na korytarzu"... Zniosłam dzielnie bez słowa ten taran... usiadłam ciut dalej... i spoglądałam na niego..."która godzina?" zapytał, a po chwili wyjął z kieszeni kurtki zegarek elektroniczny z urwanym paskiem,  przytknął go do ucha "czter-nasta dzie-sięć" - odezwał się głos z głębi urządzonka... "Fju fju- pomyślałam -dziadek jakby niepozorny, a gadżecik niezły ma" - uśmiechnąwszy się pod nosem spojrzałam kątem oka na chłopaka po oknem...  jemu też uniosły się brwi i kąciki ust. "Pączka se zjem" poinformował nas znowu pan Walenty (nazwałam go tak z racji dzisiejszego wszechobecnego święta)...no i mnie zemdliło, bowiem Walenty wygrzebawszy z przepastnej torby dorodnego pączka z pudrową posypką , zaczął ciamkać i mlaskać na wszystkie strony wzdychając między kęsami "kurwa  jakie to dobre"... kuliłam uszy - bynajmniej nie przed przekleństwami. Odezwała się moja alergia na osoby głośno-jedzące...
Odetchnęłam z ulgą gdy pociąg ruszył, a Walenty zakończył konsumowanie...  chwilunię radość ma trwała, bowiem gość zanurkował tym razem  w brudnej reklamówie w barwach Biedronki... wyjął pustą butelkę Tatry... przyjrzał się pod światło... przytknął do ust -  wypił krople trzy. Z drugą postąpił tak samo... Byłam o krok od zwymiotowania, ... bo przeszło mi przez myśl.... "znalazłem te butelki" - bez obciachu odpowiedział na moje niewypowiedziane pytanie i .. przejechał językiem po złotych (cholera naprawdę były w takim kolorze - też znalezione?) zębach i ....beknął donośnie... Z obrzydzeniem zakryłam usta... a po chwili po przedziale rozszedł się zapach trawionej kiełbasy czosnkowej zalanej tudzież wywietrzałym piwem... "teraz Zabrze, za chwilę Gliwice" Walenty usiłował nawiązać konwersację  podciągając w kroku spodnie...

Wzięłam czym prędzej plecaczek, zarzuciłam na ramię torebkę  i usiłowałam się przedostać na korytarz... "pani zdąży jeszcze, panią przepuszczę" - "Tak wiem, ale wolę poczekać na korytarzu, by nie przegapić stacji.." i pięknym susem przeskoczyłam jego klamoty... Rzuciłam jeszcze w stronę reszty pasażerów "miłej podróży" puściłam oczko do chłopaka pod oknem..Zamknęłam za sobą drzwi..

A może to mój królewicz? Przebrany za żebraka... włączyło mi się myślenie...kiedy tak patrzyłam na migający za oknem cudnie zimowy krajobraz ....Zniosłabym to brudne ubranie, rozwalony rozporek, śmierdzące śledziami bety... ale chepania czosnkową kiełbasą? - Nigdy!