O kocie, który podróżował PeKaeSem

Dwa lata temu wracałam do domu w upalny sierpniowy dzień z wakacji.

Z racji nieposiadania prawa jazdy ani własnego środka lokomocji skazana byłam i ja,  i towarzyszące mi dzieciaki w postaci Pierworodnego i Chrześniaczki na gliwicki PEKAES.

Zapakowaliśmy się na przystanku w urokliwej miejscowości eS,  do autokaru. Było lato, był tłok więc usiedliśmy tam,  gdzie miejsce było. W miarę w kupie (jak się później okazało - niemal dosłownie).  Ja z Chrześniaczką tu, Pierworodny tuż obok.. Przed nim  zaś siedziała starsza pani.  Przyjrzałam się jej dokładnie. Wyglądała trochę jak wiedźma z klasą. Schludnie (choć skromnie) odziana na czarno... ze świeżo wypastowanymi  trzewikami, i haczykowatym nosem. Na kolanach trzymała worek i kotka... Kotek, dokarmiany non stop przez właścicielkę przyglądał się mijającemu za oknem krajobrazowi... obrazek miły nader...

W pewnym momencie jednak Pierworodny zaczął robić dziwne miny, marudzić,  wykrzywiać się, że śmierdzi... Rzucałam mu groźne spojrzenia, by głośno nie wyrażał swych opinii....wszak starsze panie niekoniecznie muszą pachnieć perfumami prosto z Paryża... Pierworodny jednak coraz bardziej wykrzywiał twarz... zatykał nos, i wymachiwał swoimi kończynami górnym... zasyczałam... to znaczy chciałam, bo syk ugrzązł mi w gardle, gdy poczułam przeraźliwy smród. Odwróciłam głowę w stronę osobliwej pani.. kotek srał...i rzygał jednocześnie..... ze strachu? z przejedzenia? Nie wiem... Zauważyłam dopiero teraz że jego sierść była już cała poklejona, a żakiecik staruszki poplamiony...

Kiedy i inni  pasażerowie   zaczeli głośno wyrażać swoje niezadowolenie... pani w desperacji łapnęła zwierzątko i zaczęła wpychać do worka... Kot walczył zacięcie... Przeraźliwe miaaaaaaaaaaaaaauuuuuuuuuuu rozlegało się raz po raz...
Wyobraźnia moja ruszyła do przodu i ujrzałam kota (już  w kolorze musztardy) zasuwającego w panice po fotelach i głowach pasażerów.... Siedziałam w pobliżu -  zdecydowanie za bardzo w pobliżu, tak na jeden skok. Nie wytrzymałam. Udałam się do kierowców.

 - Panowie, tam z tyłu tak śmierdzi, że nie idzie wytrzymać. KOT non stop SRA - rzekłam zbulwersowana . Musiało zabrzmieć bardzo wiarygodnie, bowiem jeden z nich udał się natychmiast do staruszki.

- Co pani wyprawia?! Ludzi mi się poduszą? Na następnym przystanku pani wysiada! My o północy jedziemy na granice! Taki smród! Nie wywietrzymy do rana!  Wiedziałem, że będą kłopoty kiedy panią wpuszczałem do środka! - kierowca wrzeszczał, kot wył i wił się, bo staruszeczka wciąż usiłowała go wepchnąć do  wora (po ziemniakach chyba).
Pozbierałam czym prędzej moje dzieciaki i klamoty i przesiadłam się do przodu,  tuż za kierowców...
Na kolejnym przystanku wiedźmowata pani wysiadła. Musiała. Przechodząc z ruszającym się miauczącym worem  obok mojego miejsca  - cisnęła w moją stronę przenikliwym spojrzeniem... 
Klątwa!

W drodze wiele może się zdarzyć.
Tylko czemu ja pakuję się zawsze w jakieś gówno?!